Laatste dagen Peru en start Bolivia!

In Cusco heb ik na de 5 daagse tocht lekker uitgerust. Een paar dagen lekker niks doen Is toch wel super relaxt na 84km lopen. Dus met een aantal Nederlanders meegedaan aan een bierpong toernooi, wat al snel over was om 2 redenen: ten eerste waren er maar 6 teams en ten tweede omdat je je eigen bier moest kopen. Het zou beter zijn als je er een paar Sol (valuta in Peru) voor zou moeten betalen en dan gewoon bier kreeg, maar helaas.
Normale spelregels bepalen ook nog dat als je wint, je het bier aan de tegenstander moet geven... Al helemaal klote, dus hebben We er maar snel de brij aan gegeven, ondanks dat de winnaar er vandoor ging met een gratis overnachting in het hostel. Voor mij zou die avond toch al de laatste zin in Cusco.
De volgende dag een gratis tour door de stad gedaan. De gids van deze tour werkt op basis van zijn fooien, die je aan het eind van de rit aan hem geeft. We begonnen de groep redelijk groot, maar eindigde maar met 8 man. Misschien dat sommige halverwege dachten, laat maar zitten met je praatjes. Want zo ging het ook, beetje te veel grapjes maken om de stemming erin te houden werden niet altijd gewaardeerd. Na 2,5 uur had hij ons de beste 'Pisco Sour' van de stad belooft. Pisco is een sterke drank gemaakt van druiven uit de regio. En ik moet zeggen dat die ook lekker smaakte, dus na een paar drankjes gingen we lekker in de olie naar buiten en hadden we een kleine 'tip' achtergelaten.

Die avond had ik nog even iets kleins gegeten met een paar Nederlandse vrouwen die ik eerder tegen was gekomen in Paracas. Voor hun zat het er alweer bijna op en zouden ze een bus (20 uur!!!) naar Lima nemen om een paar dagen later weer in Amsterdam aan te komen.
Ik ging lekker naar het zuiden: Arequipa! Deze stad is de 2e grootste in Peru en ligt dichtbij de colca cañon, waar ik weer een meerdaagse hike ging doen in de bergen. Deze hike kon in 2 of 3 dagen gedaan worden, maar met mijn 'ervaring' van de vorige hike zou ik deze makkelijk in 2 dagen kunnen. De eerste dag vroeg opstaan (3:00) om 3 uur te rijden naar een plek waar elke dag condors over kwamen vliegen. Condors zijn de op een na grootste vogels ter wereld met een maximale spanwijdte van 3 meter, FYI. Ik heb er een aantal gespot, maar niet super op de foto kunnen zetten helaas...
Toen we begonnen aan de hike was de temperatuur inmiddels opgelopen tot en graad of 25 a 30, het voelde nog warmer doordat je nergens in de schaduw kon lopen. Maar deze keer Was ik beter voorbereid en had ik een sjaal meegenomen om mee onder te verschuilen. Deze dag stond er in totaal 18km op het programma met in totaal 2000m dalen en 800m klimmen. Een pittige, dus. Er was in onze groep een Indiaanse vrouw van 63! Zij was niet helemaal opgewassen tegen deze lange hike, dus halverwege werd ze op een paard naar boven gedragen.
Even wat informatie over de rest van de groep: een Fransman van mijn leeftijd, een stel van een jaar of 30 (Spanjaard en Duitse) en de dochter van de Indiaanse vrouw van 28. Ik stond er versteld van, want die Indiaanse leek eruit te zien alsof ze 16 was. Het lastigste van deze groep was dat iedereen Spaans sprak, behalve ik. Ik kan het nu wel enigsinds verstaan, maar spreken, no way. De gids had volgens mij daarom ook weinig zin om Engels te spreken en kon ik de helft van de infomatie over de vogels en ander gedierte en/of planten moeilijk vokgen. Achja, dan maar lekker doorlopen. Vindt ik toch fijner dan elke 100m stoppen om informatie aan te horen die ik toch niet helemaal begreep.
Die nacht sliepen we in het dal van de cañon, waar een zwembadje aanwezig was.
Lekker relaxen na een dagje flink door de bergen lopen, dat had ik wel nodig. Lekker met de voetjes in het water, heerlijk. Na een prima nachtje slapen konden We weer vroeg beginnen aan de klim op de berg. Het Was lekker fris in de ochtend, waardoor het klimmen wat makkelijker ging dan de dag ervoor. Er was wel een maar, we konden pas ontbijten bovenop de berg. Dus op een lege maag 3 uur en berg opklimmen... Niet de meest ideale omstandigheden. Ik heb normaal al een goed ontbijt nodig om de dag te starten, laat staan wanneer ik ook nog 3 uur moet klimmen. Eenmaal boven aangekomen stond er wel een heerlijk ontbijt klaar met gebakken eieren. Hier heb ik ook gretig gebruik van gemaakt en me helemaal volgepropt.
Die middag gingen we naar het hoogste punt in de regio, 4900m volgens mij. De gids claimde dat op die plek 's werelds hoogste wc was. Dat moet ik natuurlijk even bekijken! (en gebruik van maken!)
Daarna zijn we weer terug naar Arequipa gegaan en heb ik samen met een Australische en 2 Engelse een plek opgezocht waar we konden eten. Voor 24 Sol (+/- €6,50) had ik een bord vol met vlees en frietjes met een biertje on-the-side. Aardig goedkoop dus.
Over goedkoop gesproken: Bolivia is aan de beurt. Daar zal ik vanavond of morgenvroeg aankomen! Ik zit nu in de bus waar een stel Peruanen het hele huishouden hebben meegenomen, waardoor het laadruim al na 2 seconden vol zat. Hopelijk blijft mijn backpack een beetje heel met al die zooi erbij. Complete bedden en kasten zijn in gedeeltes erbij gepropt! Wazige bedoeling hier, maar wel first class voor 30 Sol (9€) :).

In de bus naar Puno had ik de enige niet-Peruaan ontmoet, een Fransman. Hij was op wereldreis en zou binnen 3 maanden iets van 10 landen aandoen, waaronder de VS, Mexico, Japan en India. Omdat ik nog geen overnachting had geboekt en er in Puno eigenlijk niet veel te doen is, heb ik in hetzelfde hotel geslapen als hij deed. Lekker even wat luxe om me heen! En voor de zekerheid een gedeelte van mijn foto's geupload...
De volgende dag besloten dat ik eigenlijk wel zin had in de volgende bestemming: Bolivia! Na wat informatie verzameld te hebben in de ochtend heb ik een aantal lokale bussen genomen richting La Paz, de onofficiele hoofdstad van Bolivia. De rit ernaartoe ging langs Copacabana, een mooi stadje net over de grens in Bolivia.

Toen ik aankwam in La Paz was het al donker en het eerste dat me opviel Was dat in de voorstad er weinig verkeersregels zijn. Nóg minder dan in Peru! Hier leek het aanhebben van de verlichting meer optioneel dan standaard... Oude Dodge bussen volgeladen met mensen die zonder licht hun weg proberen te vinden in deze chaos. Mijn eerste indruk was niet om van de daken te schreeuwen...
Dankzij mijn behulpzame buurman in de bus (tenminste dat denk ik, aangezien ik liet zien waar ik moest zijn op mijn telefoon en hij bleef maar vooruit wijzen. Alsof het aan de andere kant van het land was) kwam ik aan op het busstation en was het nog maar een paar blokken verder tot mijn hostel. Tijd voor een goede nachtrust, dacht ik zo.

In dit hostel zou ik nog 3 nachten meer blijven slapen om de stad te verkennen en de Death Road te gaan mountainbiken. Voor diegene die het niet weten: de Death Road is een weg door de bergen die bekend staat om de diepe kliffen tot 600m aan de zijkant ervan. Elk jaar vallen er een tiental doden doordat ze het ravijn in vallen of rijden. Vandaag de dag wordt deze weg niet meer gebruikt voor dagelijks verkeer, maar als toeristische attractie om naar beneden te gaan op een mountainbike.
Na een dagje ziek op bed gelegen te hebben, waarschijnlijk een combinatie van de hoogte (La Paz ligt op 3700m), een aantal biertjes en het slechte eten in het hostel, had ik de Death Road geboekt. De dag ervoor ging er een verhaal de rondte dat er iemand was overleden doordat hij te dicht bij de kloof stond om foto's te maken, dus de schrik zat er al wel een beetje in... Desondanks was ik toch een van de voorste in de groep om de berg af te gaan. Het was die dag mooi weer toen we aan het verharde stuk begonnen, maar naarmate we lager kwamen werd het heel erg mistig. Bij het begin van de originele Death Road was het al gaan regenen. De instructies waren duidelijk, maar onlogisch voor ons: blijf links, aan de kant van de klif! Blijkbaar Was dit omdat als er voertuigen over de weg reden deze aan de binnenkant tegen de berg aan bleven, waardoor je deze in een bocht niet aan ziet komen. We moesten er maar op vertrouwen!
De weg was erg modderig geworden en daardoor vrij glibberig. Na een aantal kilometers downhill te zijn gegaan stopten we. Omdat ik een van de eerste was van de groep kon de gids nog snel vertellen dat de plek waar we stopten, de plek was waar 3 dagen eerder een gids naar beneden was gevallen. Om het verhaal wat we eerder gehoord hadden nog maar even te bevestigen! Dit was ook een hele heldere waarschuwing voor ons: blijf alert en kom niet te dicht bij de rand van de kliffen!
Nog een aantal stops later waren we helemaal doorweekt en had ik inmiddels een goed aantal filmpjes gemaakt met mijn GoPro op mijn helm. De zon begon te schijnen waardoor het er allemaal een stuk vrolijker uitzag en het een stuk makkelijker ging. Het laatste gedeelte was misschien nog wel het mooiste (niet het engste) omdat het pad een stuk steiler was en daardoor meer een uitdaging. Beneden aangekomen was iedereen opgelucht en blij dat er niemand was achtergebleven! Een douche was op dat moment meer dan welkom. Modder was overal te vinden en daarom hebben ze standaard een aantal relaxt uurtjes ingelast bij een hotel onderaan de berg. De douches daar waren koud, maar dat interesseerde me niet, ik moest ff die zooi uit mijn haren spoelen! Na het buffet zijn we terug gegaan naar La Paz, waar ik snel op het kantoor nog de foto's moest halen die waren gemaakt die dag om een uur later weer in de bus te zitten richting het zuiden. Uyuni en de zoutvlakte stond op het programma. 12 uur in de bus, heerlijk (jammer dat sarcasme niet doorkomt als je een verhaal schrijft)!

De eerste dag van de in totaal 3 dagen durende trip over de zoutvlakte zo groot als één derde van Nederland begon totaal niet uitgerust. De nachtbus was verschrikkelijk! Het laatste gedeelte van de reis werd afgelegd over het zand, wat in dit gedeelte van Bolivia een groot gedeelte van de wegen beslaat. Vanaf een uur of 5 in de ochtend kon ik niet meer slapen in de bus die toch al niet zo comfortabel was. Vermoeid kwam ik aan in Uyuni, om aan de trip te beginnen. Met twee 4WD Toyota Land Cruisers gingen we op pad. De groep bestond deze keer uit 11 man, waarvan, voor de eerste op deze reis, het merendeel Nederlanders! 6 Nederlanders, 2 Australiërs, 1 Canadees, 1 Duitser en 1 Colombiaanse.
Op de weg naar de zoutvlakte toe hadden we de gelegenheid om foto's te maken bij een soort van treinkerkhof. Deze verzameling roest werd 20 jaar geleden gebruikt om grondstoffen van Chili naar Peru te verplaatsen, maar dankzij een nieuw spoor is dit niet meer in gebruik. Ik wilde hier een aantal goede foto's maken, maar het was veel te druk! Alle toeristische organisaties vanuit Uyuni stoppen hier voor het eerst waardoor het moeilijk was een shot te maken waarin niemand voorbij liep of in stond.
Daarna op naar de vlakte, iets van een uur rijden. Ik weet het niet meer precies, aangezien ik meer tijd in die auto heb gezeten dan erbuiten (zo voelt het iig). Als eerste kom je aan bij de beroemde zandbergjes, zoals ze ook zo mooi in mijn Lonely Planet stonden. Maar zo mooi als daar vond ik ze niet, en wit was het helaas ook niet helemaal... Meer een tintje richting het bruine. Waarschijnlijk vanwege alle mensen die erop gaan staan. Na een aantal foto's zijn we verder gegaan de vlakte op, want dit was nog niet het veelbeloofde uitzicht! Onderweg nog langs een zouthotel gekomen waar we even hebben gegeten en foto's hebben genomen bij het Dakar monument van een meter of 5 a 6 hoog (ook van zout natuurlijk)!
Eenmaal midden op de zoutvlakte zagen we geen enkele andere auto meer en begonnen er een aantal aan de bekende foto's waarin je geen diepte ziet, zodat het net lijkt alsof iets wat veraf staat op dezelfde afstand staat als iets dichtbij. Zo hebben we met zn allen een filmpje gemaakt waar we met de hele groep uit een Pringles-bus lopen.
Omdat het overal wit is en mijn fucking RayBan gisteren bij de Death Road kapot was gevallen, had ik een goedkope zonnebril gekocht. Zo eentje waar je helemaal niks aan hebt dus eigenlijk. Maar omdat er niks anders opzat, moest ik wel. Ik moet weer een nieuwe hebben zodra ik in een grote stad kom!
Toen we richting het hostel gingen mocht ik een stukje rijden over de zoutvlakte. Best cool om met een dikke wagen met 120km/h met he ogen dicht over een geheel vlak terrein te scheuren!
S avonds sliepen we in een klein hostel half gemaakt van zout. De muren, de vloer, tafels en stoelen waren van zout. Tijdens het avondeten was het dan ook de grap om een stuk van de tafel af te snijden en over je eten te verkruimelen. Lekker zout!
Op de zoutvlakte was ik vergeten om mijn kuiten in te smeren. Ik dacht dat ik mn benen gedaan had, maar aan het eind van de dag bleek dit toch niet te zijn. Het trekt een paar dagen nog steeds een beetje...

De volgende dag gingen we naar een aantal lagunes in de bergen en naar de grens met Chili. Gewoon om even te stoppen, het dichtste wat ik op deze trip bij Chili zou komen. De lagunes waren schitterend! Flamingos erin en alles. De rode lagune was het mooiste van allemaal. Hier waren de flamingos ook een stuk rozer dan bij de andere lagunes. Hier heb ik uitgebreid het uitzicht in me op laten nemen door ernaar te staren.
De laatste dag was voornamelijk terug rijden naar Uyuni, omdat we de eerste 2 dagen alleen maar verder van Uyuni afreden. Een uur of 6 zou het duren... En dat over de meest klote wegen die je maar kunt bedenken. Als verrassing gingen we nog ff iets unieks bekijken, zo beschreef onze gids het (in het Spaans, hij sprak geen woord Engels). We kwamen door een passage tussen de rotsen uit bij een magnifiek stukje natuur. Een groene oneffen bodem met grazende alpacas en kleine riviertjes die erdoorheen stroomden met aan beide zijden groots uitstekende rotsen van tientallen meters hoog. Een mooi bewaard stukje tussen de rotsenpartij die uitstrekte zover het oog reikte. Schitterend!

Nu ben ik onderweg naar Potosi om morgen de mijnen in te gaan. De bus waarin ik nu zit is ronduit kut, het lijkt wel of ze de vering achter hebben vervangen door houten blokken! En de meest erge 80's muziek... Erg comfortabel is het niet in ieder geval, maar voor 30 Bolivianos (3,5€) moet ik ook niet klagen voor een reis van 6 uur, of juist wel?!