Eerste 2 weken Peru

De reis heb ik gelukkig overleefd, het begin namelijk vroeg in de ochtend. 5:30 opstaan om naar Brussel te gaan en daar de trein te pakken naar Amsterdam, klinkt raar, maar scheelde me 260€ op mijn ticket. Als ik een klein beetje van dat geld Had gebruikt om een trein naar Brussel te nemen, Was ik waarschijnlijk op tijd geweest. Met de auto Is het niet te doen, file in antwerpen... Dan door naar Brussel, het leek nog prima te gaan. Maar zodra je brussel inkomt, gaat het mis. Uiteindelijk 3 kwartier tot een uur gedaan over 12km, niet bepaald een lekkere gemiddelde snelheid met de auto. Misschien was rennend toch sneller, maar met de bagage die ik mee had moeten nemen niet te doen natuurlijk. Een half uur te laat op het station had ik er weinig moed in, daar gaat mijn treinticket icm vliegticket... Maar de volgende trein bood uitkomst, deze bracht mij naar Amsterdam. Daar stond mijn lieve vriendinnetje te wachten en had inmiddels de route uitgestippeld zodat ik kon rennen over schiphol. Bij de business class nog even inchecken en hup in het vliegtuig.
De eerste paar dagen in Peru heb ik gespendeerd in een hostel aangeraden door Ellen. Gezellig hostel waar ze elke dag leuke spellen deden en er een gezellig barretje Was. Daar natuurlijk mijn eerste Peruaanse biertjes geprobeerd. Al met al een aantal successen, maar geen uitschieters, wat ik al wel verwachtte.

Nu reis ik van Lima naar Ica en merk ik dat het land niet allemaal zo mooi is als op het eerste gezicht. Kilometers lange muren met daarachter huisjes waar uit het dak de stalen versterking van het gewapende beton uitsteekt. Alsof er op het moment dat er wel geld is nog een verdieping op wordt gezet. Maar die zullen er niet komen, aangezien dit gedeelte van Peru geen welvaart kent. De sloppenwijken liggen er bedroefd bij in een landschap waar niks groeit en er geen zon schijnt. Het is namelijk altijd bewolkt aan deze kant van de bergen.

Inmiddels hebben we, de Argentijnse Matias, Braziliaanse Laura en ik er 3 uur opzitten in de bus en zijn bijna in Ica. Zij blijven hier 2 dagen en Laura gaat dan terug naar Lima om zaterdag terug te vliegen naar Sao Paulo. Matias en ik zullen waarschijnlijk verder richting het zuiden gaan.

23-10-2014
Opnieuw in de bus, waardoor ik weer tijd heb om iets te schrijven. De afgelopen dagen ben ik met Matias en Laura rond getrokken. Allereerst kwamen we aan en bleek maar weer hoe handig het Is om Spaans te spreken. Geen enkel persoon sprak engels, dus konden zij het voor mij oplossen. Handig, je persoonlijke tolk! Vanuit ica zijn we meteen door naar huacachina gegaan. En kleine oase tegen de woestijnduinen aan. Hier konden we de hele middag bij een hostel chillen, waar we gretig gebruik van maken. De temperatuur Was inmiddels opgelopen tot minimaal 30 graden en een duik in het zwembad Was dan ook zeer aangenaam!
Een paar cervecas aan het zwembad later Was het tijd om te sandboarden in de duinen. Eerst de buggy in om over de karakteristieke duinen van de dakar rally over te rossen. Een schitterend uitzicht met ondergaande zon was continue in beeld wat het allemaal nog aangenamer maakte. Toen we op een hoge duin stopten kwamen de boards tevoorschijn. Ik was nog te druk bezig met het uitzicht toen de rest van de groep alweer klaarstond aan de top van de duin.
Gelukkig hadden We tijd genoeg, dus haasten Was er niet bij. In de hoop dat mijn skills die ik tijdens skivakanties heb opgedaan nu uitbetaald werden, ging ik naar beneden. Maar dit Is toch een stuk lastiger dan ik dacht, bochtjes maken zoals bij het snowboarden, zat er niet in. Zodra je het board een andere richting in stuurde, hapte deze in het zand waardoor je meteen stil stond. Sommigen dachten hetzelfde trucje te doen, maar namen nog scherpere bochten. Hierdoor hapten de boarden en was een mooie koprol het gevolg. Het was gezellig en iedereen pushte elkaar om een stapje verder te gaan.
Het stapje wat Matias maakte was meer een grote stap. Bij de laatste duin, die aanzienlijk groter was dan alle vorige, dacht hij eventjes op zijn buik te gaan liggen. Hierbij kun je alleen remmen door je voeten in het zand te duwen, wat niet voor heel veel weerstand zorgt.
Hij ging dan ook met een rotvaart naar beneden en het enige wat ik nog van hem zag toen hij weer boven een ophoging in de duin zag was dat hij aan het rondtollen was. Een paar Engelse dames naast mij hadden het geheel gefilmd want zij wilden wel eens zien hoe hij het proefkonijn uit ging hangen. Wat zij uitkraamden was voornamelijk 'oh my god' en 'straight to youtube'! Het enige wat ik kon bedenken was: zo ga ik dus niet naar beneden. Maarja, ik moest wel, de buggy was beneden en ik had geen zin om elke 10 meter om te vallen met mijn snowboard 'skills'. Dus een beetje moed inpraten was zeker nodig om mij over die rand te krijgen. Zo min mogelijk wax op het board smeren zou mij helpen om niet te snel naar beneden te gaan, maar als je gaat is er geen stoppen meer aan. En dat besefte ik pas halverwege, toen ik mijn All Stars als een dolle in het zand probeerde te duwen. Remmen ging niet meer, tenminste, ik ging er niet langzamer op. Dan maar ervoor zorgen dat ik niet omrol, dacht ik bij mezelf. Maar op dat moment is het alleen wachten op het moment dat je omhoog gaat en afremt op de volgende duin. Gelukkig ging dat allemaal prima en had ik er niks aan overgehouden.
Matias was er slechter aan toe en nu, 2 dagen en 3 zalfjes later, is het enigszinds aan het genezen. De brandwonden op zijn armen zagen er niet heel erg fris uit op dat moment. Maar het is allemaal goed gekomen, in ieder geval niks gebroken.

De volgende dag hadden We een tripje geboekt naar een paar eilandjes voor de kust, Islas Ballestas. Met de boot naar met vogels bezaaide rotsen waar de geur van vogelstront van honderden meters afstand in de neus schoot. Je raad het misschien al, niet helemaal mijn ding. Met een dicht wolkendek boven het hoofd was ook nog eens een grijs dagje. Geen succes dus. Wel een paar aardige foto's kunnen maken, dus laten we zeggen dat dat het pluspunt is.

S middags klaarde het weer op, dus heb ik de rest van de dag gespendeerd met een biertje in de hangmat, ideaal. En nu ben ik weer onderweg naar het volgende plaatsje, Nazca. Met een buschauffeur die denkt dat hij elke vrachtwagen kan inhalen op willekeurige momenten. Ook al komt er tegenliggend verkeer, hij kan nog 'ff' 3 vrachtwagens inhalen. Het gaat elke keer maar net goed, waarna er weer lekker getoeterd en waarschijnlijk gescholden kan worden door de tegenligger.

Oja, gisteren nog een Peruaans gerecht geprobeerd. Een Ceviche met vis, rauwe vis wel te verstaan. Samen met een zoete aardappel, veel rauwe uien en een saus met gele pepers was het een aardig heftige maaltijd. In het begin prima, maar op een gegeven moment toch een te sterke smaak voor mij.

26-10-2014
In Nasca aangekomen werd ik opgehaald door de eigenaar van het hostel op het busstation. Aardige man die me meteen alles uitlegde over de stad en over de beroemde Nasca Lines. Of ik meteen die dag en tripje wilde maken met een vliegtuigje? Ik dacht lekker rustig aan te doen na een ochtend in een klotebus te hebben gezeten, dus wees zijn aanbod af. Hij Had meteen alternatieven om dan smiddags te doen, wat ik weinig zin in Had omdat ik ook wist vanuit mijn Lonely Planet dat de Nasca lines relatief duur waren ($80, +/-70€). Na ook deze netjes af te slaan kwamen we bij het hostel, waar het vrij rustig Was. Een beetje té rustig, er Was namelijk verder niemand... Beetje vreemd, ik had toch een aantal reviews online bekeken. Maar ja, er is verder ook niks te doen in Nasca dan de Lines.

De volgende dag in het vliegtuig dan maar, na te laat opgestaan te zijn. Mijn telefoon dacht namelijk nog dat ik in Europa was, en had heel erg leuk op eigen initiatief mijn wekker een uurtje terug gezet... Waardoor ik dus een uur te laat wakker werd! Klote telefoon!
Geluk bij een ongeluk Was ik de enige in het hostel waardoor de eigenaar natuurlijk wist dat ik moest gaan vliegen s ochtends vroeg. Hij maakte mij wakker en reed me naar het vliegveldje.
Daar kwam ik met 2 Australische vrouwen, een Frans stel en een Braziliaanse in het vliegtuig te zitten en vlogen we over de Lines. Het zag er allemaal vrij interessant uit, en best indrukwekkend. Maar om nou te zeggen dat ik het nog een keer zou doen, nee.
Omdat er vrij weinig te doen Was in het stadje heb ik s avonds maar lekker met Anne zitten skypen in Nieuw Zeeland, daar was het nog wel overdag. Wel raar, 18 uur tijdverschil, bij haar was het al maandag overdag...

Die avond had ik een 'busritje' van 14 uur voor de boeg, en ik kan maar moeilijk slapen in een bus, vliegtuig, of wat dan ook. Als dan ook nog eens de verwarming wordt opgestookt tot 26 graden Is het helemaal verschrikkelijk! Dus ik kwam aardig gaar (letterlijk) aan in Cusco. Of Cuzco, ik heb nog steeds geen idee. Vanuit hier zou ik richting Machu Picchu vertrekken. Schitterende stad met enorm veel mooie kerken. Ik dacht mijn bergschoenen eens uit het stof te trekken en een tour te maken door de stad, beetje berg op zodat ik weer kon wennen aan de schoenen.

Ik wilde wel eens weten wat voor tripjes je kon doen richting Machu Picchu en welke de mooiste zou zijn. Afstand en tijd interesseerde me niet, als het maar een schitterende track was! Bij het hostel vertelde ze me de Salcantay Track te doen, 5 dagen. Ik dacht, laat maar komen. 5 dagen de jungle in om daarna bij Machu Picchu uit te komen. In totaal zou het 84km hiken worden! Ik dacht bij mezelf, dat moet wel lukken. Ik heb ook halve marathons gelopen! Misschien was ik een beetje vergeten dat dit natuurlijk geen Nederland is, hier hebben ze wel bergen... En grote ook!

De eerste dag werd ik om 3 uur wakker om een half uur later de bus in te stappen en richting het begin van de track te gaan. Iedereen viel tijdens deze rit alweer in slaap en toen we eenmaal waren begonnenaan de track Was het nog maar 6 uur. Een voorstelronde: Ermo (expliciet géén Elmo, Peruaanse gids), Mr Manzana (kok), Juan Angel (ofzoiets, hulpchef) en de paardenman (geen idee wat zijn naam was, ze konden ook geen Engels). Dan de 'Walking Dead' zoals we onszelf hadden genoemd na een tijdje: Charlotte (NL), Ben (Can), Milan (DE), Julte of Jula (DE), Martin (DE), Ilona (Bra) en nog een Braziliaanse waarvan ik de naam niet weet... Lastige naam en als ze ook geen Engels kan, moeilijk om te volgen. Mijn Portugees is niet al te goed :P.

De eerste dag stond er een relatief makkelijke hike op het programma, 19km met in het begin redelijk steile stukken naar de tweede helft vlak. Makkie, dacht ik! Het begin ging ook prima en toen we op grotere hoogte kwamen was het ook nog goed te doen. Maar na een kilometer of 15 begonnen mijn voeten aan de binnenkant en beetje zeer te doen. Niet zeuren en verder lopen! Aangekomen bij de overnachtingsplek even de voetjes bekijken... Kut! Nu al 2 blaren, 1 aan iedere kant. Meteen doorgeprikt en ingetaped. Dit moest wel snel over zijn want de volgende dag stond er 23km op het programma!
We sliepen aan de voet van een berg in een dal, waar het s nachts vrij koud kon worden. Hiervan Was niets gelogen, wat heb ik slecht geslapen. Dit ondanks mijn thermo ondergoed, 2 paar sokken, broek en winddichte jas aan in de slaapzak!

Dus, dag #2. Opstaan met opgedroogde blaren op je voeten, na 3 uur misschien geslapen te hebben, had ik al meteen geen zin meer in die dag. 23km hiken, waarvan de eerste 8km steil omhoog gingen naar een hoogte van 4600m. Mij niet gezien! Omdat ik graag nog levendige voeten over wilde houden, had ik er toch voor gekozen om op het paard het eerste stuk af te leggen. Deze bracht je tot de top, zodat je alleen nog maar naar beneden hoeft te lopen... Nog steeds 15km...
Ik moest even wachten op de top, omdat het paard iets sneller was. Als eerste kwam Martin naar boven, de Duitser die elke 3 weken gaat hiken in zuid Duitsland. Hij vond het nog niet genoeg en ging nog even op zoek naar een lagune in de buurt... Ik kon heel goed overweg met Martin die veel van zijn levensverhalen heeft verteld onderweg, en hij had er nogal een paar aangezien hij wat ouder was (ik gok 45).
De rest kan wat later, en de Brazilianen als laatst, zoals elke dag zou zijn.
De weg naar beneden was lastig, veel los gesteente en een beetje regen maakte het nog moeilijker. Maar met de blaren ging het wel goed.

Na een betere nachtrust gingen we dag #3 met goede moed in, 14km zou het zijn. De makkelijkste tot nu toe!
En dat Was het ook, lekker rustig aan en nog voor het middaguur waren We bij de volgende campsite. Dit was de avond van Halloween, waardoor er iets te vieren Was. En aangezien we dit keer bij een dorpje zaten gingen we om het kampvuur lekker bier drinken! Samen met de Canadees Ben deelde we flessen bier (fles is hier 630ml), maar na fles nummer 6 kwam ik erachter dat er nog grotere waren... Dus gingen we over op de 1,1L flessen, geen kattenpis met die hoeveelheden hier! Daarna nog een biertje gedronken in het dorpje en uiteindelijk veel te laat naar bed gegaan...

Na 3 uur slapen werden we gewekt door Ermo, die zelf ook last Had van een katertje. Ik had hem namelijk getrakteerd op een 'flesje', maar normaal drinkt hij niet zoveel, haha. Vandaag zouden we 16km gaan lopen, maar we konden 3 uur skippen als we gingen ziplinen. Ben en ik, met onze katers, hadden weinig zin in 3 uur lopen in de brandende zon met 30 graden. Dus het werd ziplinen voor ons!
Mooi om te doen en zeker om een beetje wakker te worden, lekker van berg naar berg zoeven over een staalkabel.
Die middag zouden we nog iets van 10km moeten lopen langs het spoor af richting onze laatste overnachting, Aguas Cualientes. Dit deden we, zonder gids, lekker op ons dode gemakje. Eventjes koffie drinken daar, broodje daar. Lekker ons eigen tempo bepalen.
Met de ervaring van de nachten ervoor dachten we dat we in een piepklein dorpje terecht zouden komen, waar We in 1 van de 2 hostels zouden slapen. Maar nee, een aardig dorpje waar alle mensen die een meerdaagse trip doen naar Machu Picchu, blijven slapen. Hoe vinden we nu ons hostel? Na een uur extra door de stad te lopen en van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, gingen we maar een biertje drinken aan de grote straat. Sta je dan, zonder enige informatie over het bedrijf van de trip, geen telefoonnummer, niks. Het enige wat we wisten was dat Ermo onze gids was. Maar dat is niet eens zijn volledige naam, maar een afkorting... Dus dat hielp voor geen ene meter. Het probleem Was niet dat we nergens konden slapen, hostels genoeg... Maar Ermo Had onze tickets voor Machu Picchu en de trein terug! Die moesten we vinden!
Om een lang verhaal enigsinds kort te houden, Ermo komt na zijn middagdutje toevallig langslopen en verteld dat ons hostel 50 meter verderop is. Hèhè, eindelijk! Wij blij!

Dag #5, Machu Picchu time! Opstaan om 3:45 om om 4:45 voor de poort te staan. Om 5 uur ging deze open, waarna je 1700 treden moet beklimmen om vervolgens weer in een rij te gaan staan. Gelukkig waren wij een van de eerste boven, 5:45. Om 6 uur konden we naar binnen. Maar het Was die ochtend enorm mistig wat al meteen een beetje als een domper aanvoelde... Iedereen wilde Machu Picchu natuurlijk met een volle blauwe hemel zien! Na een paar rondes te hebben gelopen, met benen als pudding een voeten als blaarkussentjes, zijn we weer naar buiten gegaan. Weinig mooie foto's kunnen maken...
Maar het klaarde op tegen een uur 11, waardoor we weer lekker naar binnen konden en het fantastische Inca dorp konden aanschouwen! Fantastisch mooi Was het! Echt super vet! Waar wij ons 5 dagen naartoe hebben gewerkt, betaalde zich uit in dit adembenemende uitzicht!
Euforisch als we waren zijn we ook nog eens naar de Sungate gelopen, 45 min enkel. Maar wat een mooi uitzicht van een grotere afstand!

Het was het dubbel en dwars waard!

In alle heftigheid van foto's maken en genieten Was ik vergeten zonnebrandcrème op te doen, waardoor ik nu met verbrande armen en nek weer terug in het hostel ben. Geen zon voor mij vandaag... Lekker uitrusten en een massage nemen! 6,5€ voor een uur, prima prijzen!!!

Adios, en tot de volgende!