Queenstown en de bende van weleer

Dat is al weer een tijd geleden. Maar met een eigen campervan rondtrekken maakt het toch wel lastig om een fatsoenlijk Wifipunt te vinden. We hebben ondertussen al de helft van het zuidereiland rond geracet.
We begonnen dus met onze lift van Picton naar Christchurch, via Couchsurfing mochten we met een meisje (Gabriela uit de UK) mee rijden – we hoefden alleen benzinegeld mee te betalen. Een aantal foto-stops en een dinerpauze in Kaikoura zorgde ervoor dat we rond een uur of 10, half 11 geparkeerd stonden in Christchurch, bij het park waar die avond het Chinees Lampionnen festival zou zijn. Om 23:00 werd daar het Chinese Nieuwjaar uitgeblazen met wat vuurwerk, en konden wij met Gabriela en wat oude vrienden van haar richting huis. Ruud en ik mochten in de auto slapen. Dat lag natuurlijk voor geen meter, de banken plat en in een slaapzakje, maar wij hoefde in ieder geval geen dure nacht in een volgeboekt Christchurch te logeren. De dag erna hebben we de stad verkent. Indrukwekkend hoor, twee jaar naar de aardbeving nog zo enorm veel in puin. Het ene stuk grond ziet er prima uit, een plak verderop een compleet geruïneerd huis. Dus wij hebben onze ogen uitgekeken. In de late middag namen we afscheid van onze te vrolijke Gabriela, om als een gek op zoek te gaan naar een slaapplaats. We hadden eigenlijk via Couchsurfing wat gevonden, maar die vrouw had autopech aan de andere kant het land en was dus niet in staat op tijd terug te zijn. Helaas. Dus hadden wij een emergency oproep geplaatst en op het moment dat we in de I-site (informatiecentrum) stonden, werd ik gebeld door een vrouw die ons een slaapplek aanbood. Ze had een normaal ben en een stretcher – dus zo luxe zou het niet zijn. Maar daar hadden Ruud en ik absoluut geen probleem mee, want alles was beter dan in een auto of veel betalen voor een overnachting in een hostel. Christine heette ze, een hartstikke lieve vrouw – kinders al een tijd uit huis en samen met haar hond woonde ze in een klein huisje langs een van de grootste straten van Christchurch. We hebben gezellig gekletst die avond en de volgende ochtend stonden we vroeg op (Christine ging naar haar werk) en wij konden weer richting het centrum met de bus om onze campervan op te halen, waar we de dag van te voren een aanbetaling voor hadden gedaan. Dus het volgende avontuur begon. Lekker rijden, rustig aan doen want Ons Pietertje (laten we ons busje zo maar noemen) kan niet zo hard rijden. 80 is ongeveer onze limiet (100 is de toegestane maximum snelheid), maar dan kunnen we ook goed de tijd nemen om rond te kijken naar het prachtige landschap in het zuiden van Nieuw Zeeland. Zo zijn we langs Timaru geweest, onze eerste nacht was een paar kilometers daar vandaan, bij een beekje in de buurt. Gratis campinkje, een veldje met daarop een klein hutje met een plank met wc-bril – dat was het dan. Als enige stonden we daar de hele nacht. Samen koken en omdat het redelijk snel afkoelde en donker werd gingen we vroeg naar bed. Wat een bedden. Een dun matrasje op een houten plank slaapt niet heel erg fijn, dus Ruud wilde meteen op zoek naar een luchtbed voor er onder. Pas 3 nachten later vonden we een luchtbed, in Queenstown. Ondertussen hadden we een overnachting gehad bij Mount Cook, waar we een prachtige wandeling hebben gemaakt. Lekker rustig aan, kunnen we doen. Niet om 08:00 al klaar staan om met de bus te vertrekken. Ook al is het reizen met Stray wel fantastisch geweest. Een goed begin, want zo hebben we enorm veel mensen leren kennen, die we nu weer allemaal tegen zijn gekomen (echt een enorme verrassing, zo leuk!).
Vanaf Mt Cook richting Queenstown, hebben we een lifter mee genomen. We hebben een hartstikke gezellige tijd met de Vlaamse Dennis gehad. In Cromwell gegeten (Pizza’tjes warm gemaakt in onze eigen grill) en vanaf daar een groot gedeelte in het donker gereden. Even een laatste plasje op het openbaar toilet in Arrowtown en op zoek naar een plekje om te kamperen. Campings waren een eindje verderop en eigenlijk mochten alleen ‘self-contained vehicles’ wildkamperen, maar wij waren zo moe dat we toch een straatje in zijn geslagen en dus illegaal hebben gekampeerd. Spannend hoor. Dus toen vanaf 06:00 vogeltjes over de auto begonnen te lopen en paarden met belichting voorbij kwamen gedraafd, zijn we toch om 07:00 al richting Queenstown gegaan om daar een plekje te zoeken waar we konden ontbijten. De timing kon niet meer perfect zijn: na het ontbijt reed een Straybus voorbij met Swede, een chauffeur waar we mee gereden hadden. Dus wij als een dolle achter hem aan, want wie weet kennen we mensen die hij gaat oppikken en kunnen we even hoi zeggen. We zagen Jolien, een van de Nederlandse meiden die we eerder hadden ontmoet. Zij was de anderen alleen aan het uitzwaaien en had nog geen plannen voor die dag. Dus: zijn we met zijn drieen rond Queenstown gaan rijden, hebben we een luchtbed gekocht en ijsjes gegeten en zijn we met haar het hostel in gegaan en hebben we een douche gehad (hadden we al 3 dagen niet gedaan, haha) en daar gekookt. Niemand die er iets van merkt. De dag erna kwamen we weer iemand anders tegen en daar gingen we mee stappen. In de World Bar kwamen we nog 3 andere mensen tegen die we kenden. En iemand die ons kende. Een vriendin van Mirthe Diender (Nicky / Nikki). Wat een kleine wereld! Dus onze avond kon niet meer stuk. Wat gezellig. Ruud wilde lekker wat biertjes drinken, dus ik had gezegd dat ik wel zou bobben. Die dag dus maar alvast in het licht geoefend met rijden aan de andere kant van de weg, wat prima ging. In de nacht was het ook prima. Beter dan de eerste nacht richting de camping – Ons Pietertje wilde de berg maar met 20km/u op, dus een politie-agent die achter ons reed zette even zijn zwaailichten aan om Ruud te laten blazen. Dat was even schrikken, maar er was natuurlijk niks aan het handje.
De dag erna vertrokken Ruud en ik richting Milford Sound. In Te Anau moesten we wel tanken omdat dit ook weer het eerste punt zou zijn waar we dit konden. Dus ook maar even langs de I-site om te vragen wat voor tours we konden doen in Milford. Meteen besloten om te gaan kayakken. En wat was het prachtig! Ik denk wel het mooiste stukje Nieuw Zeeland wat we tot nu toe hebben gezien. Een nadeel: sandflies. Ze prikken / bijten je helemaal kapot. Wat een jeuk! Overal bij de beekjes in de buurt (geen campingplek zonder beekje natuurlijk) dus alleen koken en eten was al te lang buiten zijn. Veel hebben we gelezen en geslapen in ons busje. Het ligt prima met dat luchtbed.
Weer terug in Te Anau (er is maar 1 weg heen en terug naar Milford Sound), komen we weer wat Nederlanders tegen die we op de Straybus hebben leren kennen. Wat is dat toch even gezellig! Ondertussen had ik mijn nummer met wat van die ‘Dutchies’ uitgewisseld en kon ik contacten met degenen die nog in Queenstown waren (die we met het stappen op die zaterdag tegen waren gekomen). Dus gisteravond hebben we met die jongens gegeten. Daarna ben ik met ze naar de bioscoop geweest en is Ruud met een van de jongens naar het casino gegaan. Helaas had Ruud geen winst gemaakt maar evenveel verlies gemaakt als mijn kaartje voor Django Unchained en m&m’s kostten. Maar ik sta nog steeds ’60 dollar in de plus’ want Ruud had afgelopen zaterdag lekkere baco’tjes gedronken. Wel met korting, je bent Nederlander of niet.

En dan vandaag. We hebben gewoon gebungeejumped! En niet zomaar een sprongetje, 134 meter boven een rivier (2e hoogste in de wereld)! Het was geweldig! Ik zat al de hele dag in spanning en vond het doodeng, maar het ging zo snel. Met ongeveer 8 mensen stonden we daar op het platform wat tussen de bergen hing, ik woog het minst dus ik was laatst. Bah, ik wilde als eerste springen want ‘dan ben je er vanaf’. Dan hoefde ik niet bang te worden van de andere sprongen die ik moest zien. Maar no worries, we hebben het er levend vanaf gebracht en hebben geweldige filmpjes gemaakt! Eindelijk mochten we wel ergens de Go-pro meenemen. Goed vast om onze polsen gemaakt, ik heb er zelfs in mini-wond aan over gehouden. Het was het hem allemaal waard.