Raglan, Skydiven en Mt Doom

Hier weer een verhaaltje vanaf de andere kant van de wereld, deze keer geschreven door de mannelijke kant van het gezelschap.

In Raglan hebben we de laatste paar dagen in rust doorgebracht. We hadden helemaal niks op de planning staan, dus wat doe je dan? Juist, om half 9 's ochtends op staan om de Champions League te kijken. Dat is echt vreemd, ontbijten en voetbal kijken samen met een paar Duitsers. Anne ging in die tijd naar het centrum om bij de bieb van het internet te genieten. Een ride geregeld die haar om 08:15 heen bracht en iemand anders waar ze om 14:00 mee terug kon - om dan meteen op het strand gedropt te worden om een laatste drie uurtjes te gaan surfen.

Na een aantal dagen lean-back rond te hebben gehangen zijn we met de bus doorgereisd naar Taupo. Onderweg hadden we een stop in Waitomo waar we een wandeling konden maken, maar dat was maar van korte duur omdat ik mijn hoofd had gestoten in de eerste grot die we tegenkwamen. Bloed liep over mijn voorhoofd, dus misschien was het slimmer om terug te lopen en dit af te spoelen. Niks, geen pleisters, droogt vanzelf wel op!
Die avond vertrokken we richting Maurea en hebben we een avondje bij de Maori doorgebracht. Ik heb de Haka geleerd (oorlogsdans voor de Maori in gevecht gingen) en Anne de Poi (helaas zijn er geen foto's van haar, dansend - wat jammer). Een maaltijd erbij en slapen in de tempel waar ook alle bruiloften, begrafenissen en missen worden gehouden (ja, met 40 man in een ruimte logeren, bedjes lekker tegen elkaar aan), was weer een mooi avondje.

In Taupo aangekomen was het haasten om in te checken in het hostel en op tijd te zijn voor de limo die ons naar het Skydiven bracht. Spannend! Na allerlei instructies en een mededeling dat ik mijn eigen videocamera NIET mee kon nemen tijdens de val, werden we in ons harnas gehesen en klaargemaakt voor de sprong. Wij waren de laatsten van de dag, wat er voor zorgde dat de lucht er echt super mooi uitzag. De zon ging bijna onder en het was een kraakheldere lucht. Op de grond voelde we beide nog niets van enige spanning om te gaan springen, maar in het vliegtuig begon het. De instructeurs waren onderling een beetje grapjes aan het maken, waarschijnlijk om het ons een beetje gemakkelijker te maken.
En toen, springen! Woooooowww, wat een ervaring, echt super vet! De eerste paar seconden schrok ik wel, en wist niet precies wat er gebeurde. Dit was snel voorbij waardoor je kon genieten van het uitzicht. En wat een uitzicht! Lake Taupo (FYI: groter dan Singapore) met daarachter de 3 grote bergen Mt Ruapehu, Mt Ngauruhoe (Mt Doom voor de LOTR kenners) en Mt Tongariro.
Toen de parachute opende was de adrenaline-rush nog steeds gaande en vroeg de instructeur of ik de parachute wilde sturen. Natuurlijk, zonder enig idee te hebben wat ik moest doen. Uiteindelijk op de grond de anderen weer gezien (ik was de laatste uit het vliegtuig). Iedereen wilde meteen nog een keer, zo vet!

In Taupo zijn we nog een aantal dagen gebleven, na het skydiven meteen gegeten en uitgaan! Gezellig met nog een Nederlandse, 2 Belgen en gast uit Wales naar de kroeg.
2 dagen erna hebben we een auto gehuurd en zijn we met 2 Nederlandse meiden rond gaan rijden om de omgeving te verkennen. Is wel even wennen, rechts in de auto en links op de weg. Maar als je dan een automaat hebt, valt het allemaal wel mee. Een stop gemaakt om een looptrack te wandelen, een volgende stop om bij een of andere honingboerderij/winkel honing te proeven om de dag af te sluitn op een rustig strandje bij Kinloch, lekker relaxen dus.

Toen was het weer tijd om naar de volgende plek te gaan met de Straybus. Dit keer waren we weer in een ander gezelschap, maar het lijkt erop alsof het aantal Nederlanders behoorlijk constant blijft (lees: veel). Nu reden we 'off the beaten track' (zoals ze dat bij de busmaatschappij zo mooi noemen) over een zandpadje voor anderhalf uur om bij een verzameling boerderijen te komen die ze Blue Duck Station noemden. Hier kon je allerlei activiteiten doen, zoals kajakken over de rivier, lopen naar de 'Bridge to nowhere', kleiduiven schieten, op fretten-jacht, paardrijden enz enz. We waren hier helaas maar 1 dag en eigenlijk besloten om niets te doen na onze dure skydive. We konden ons genoeg doen aan door de natuur om ons heen, dus zijn we naar de rivier gelopen en hebben we kennis gemaakt met de boeren die in dit gebied ervoor zorgen dat het wildleven intact blijft. 's Avonds bij het kampvuur hebben we nog een paar biertjes gedronken en marshmallows gegeten.

De volgende dag moesten we om 05:45 opstaan om naar de Tongariro crossing te gaan. Dit is een wandeltocht van 6-7 uur tussen de bergen door en naar de top van Mt Tongariro. Tenminste, dat is wat je doet als je de normale route loopt, maar ik, eigenwijze Lord of the Rings-fan, wilde naar de top van Mt Ngauruhoe klimmen. Als ik er ben, wil ik ook naar boven! Met een aantal andere klommen Anne en ik vol goede moed naar boven, maar wat een steile berg! We hadden het 'beste' moment van de dag uitgekozen, rond de 27 graden en geen wolkje aan de lucht. Uiteindelijk, na 2 uur lopen, 2 uur klimmen zonder ook maar een keer pauze te houden, kwam ik boven aan. Inmiddels was ik Anne allang uit het zicht verloren, maar die zou 45 minuten later arriveren. Hehe, de 2250 meter hoge top bereikt! Het uitzicht was fantastisch!
We moesten ons toen wel haasten, want de bus zou ons om 5 uur oppikken bij het begin van de tocht, wat nog zeker 3 uur teruglopen was. We hebben er in totaal 8 uur over gedaan. Ik denk niet dat Anne het het waard vond (lees: uit haar broek gescheurd en maar uit blijven glijden over die stenen, auw), maar ik wel. Wat een tocht!

De dag erna was wel even bijkomen, blaren en spierpijn waren alom aanwezig. Dus was het maar goed dat we een lange busreis voor de boeg hadden waardoor we lekker chill konden dutten in de bus.
Deze rit ging in 1 keer door naar Wellington, waar Anne 's avonds met een aantal mensen uit de bus naar een Karaokebar is geweest.
In Wellington was er helaas een festival aan de gang waardoor de hostels waren volgeboekt en als je ergens een bed kon vinden, was deze minimaal $55 en moest je minstens 2 nachten blijven. Dit vonden we veel te veel en besloten daarom meteen door te reizen naar het Zuidereiland, omdat we toch nog op de terugreis door Wellington komen.

Daar zijn we nu, in Picton, in een klein en gezellig hostel. Gisteren spelletjes gespeeld met (je raad het nooit) Nederlanders en Belgen. Morgen hebben we geregeld dat we met een Engels meisje mee kunnen liften naar Christchurch. Hier zijn we van plan om een Van te huren, waar we ook in kunnen slapen. Dan zijn we niet meer zo afhankelijk van alle vroege bustijden en volle reisschema's.

Dus, tot de volgende keer maar weer en ik hoop dat het niet teveel informatie was:P.
Ajuus en Weltrusten voor sommige. Wij gaan zometeen een wandeling maken.