De opsplitsing

Fiji, Bula en Koninginnedag

Omdat we de afgelopen 2 weken ieder in een ander land zaten, moeten we maar 2 versies maken voor dit reisverslag. Ik zal de eerste maken over mijn tripje naar Fiji.

De vlucht heen naar Fiji was een ramp, 2e rij in het vliegtuig, waar de rij ervoor natuurlijk vol zat met moeders met kleine koters. Die moesten bij opstijgen en landen voor de nodige overlast zorgen zodat ik het volume van mijn film nog harder moest zetten (het geluid werd er niet beter op). Maar genoeg gezeur, je bent onderweg naar Fiji, en iedereen geniet van zijn Fiji-time. Wat eigenlijk alleen maar inhoudt dat je gewoon alles 3 keer slomer doet en zonder er al te veel woorden aan vuil te maken. Het eerste wat je opvalt is dat de mensen zo laidback en aardig zijn. Moet ook wel, met een temperatuur van gemiddeld 30 graden in de zomer en 29 in de winter, strenge winters dus! Toen ik aankwam in het hostel was het op het heetst van de dag, dus meteen maar een verkoelende cocktail genomen en lekker onderuit in de hangmat op het strand hangen. De 2e dag hebben we scooters gehuurd en zijn we een stukje van het ‘mainisland’ ontdekt. Dit was schitterend, als blanke op een scooter door de ‘stad’ rijden. Alle mensen roepen je Bula na en zwaaien naar je. Alsof je een bekende acteur was die daar even voorbijkwam.
Op dat moment vond ik het hostel al prima met een lekker strand, maar van vele mensen had ik gehoord dat je op de kleine eilandjes moet zijn voor het echte Fiji-gevoel. Dus na 4 dagen had ik een trip geboekt die me verspreid over 6 dagen naar 3 verschillende kleine eilandjes zou brengen. Een boottrip op een catamaran van 5 uur had ik voor de boeg, want ik zou op het eilandje beginnen dat het verste weg lag. Natuurlijk zat ik op het hoogste dek, met 35 graden op mijn hoofd, zodat als ik maar een kleine beweging maakte, het zweet me uitbrak. Maar alles voor de mooie foto’s en om alvast de eilandjes te zien. Na vele malen zonnebrand opsmeren en uren rondkijken, kwam ik aan bij de Nabua lodge. We kregen een speciaal welkomstlied en meteen een lunch, heerlijke rijst (ahum). Maarja, het ging niet om de maaltijd, maar om het schitterende witte strand met palmbomen en een fantastische azuurblauwe zee. Meteen na de lunch een duik genomen in het water. Ik dacht even af te koelen, maar het water was heerlijk warm. Ook geen probleem hoor!
Dit was precies waarom ik naar Fiji wilde, lekker relaxen in het water en niks doen! Misschien als je zin hebt, een boekje lezen (ja, ik ben eindelijk aan The Lord of the Rings begonnen), maar het was voornamelijk wegdoezelen in een hangmat tegen het strand aan, heerlijk.
’s Avonds kregen we een dinner dat ondergronds bereid was, ze hadden namelijk ‘s middags een vuurtje gemaakt en op het smeulende hout hadden ze de kip, varken en aardappels gelegd, deze waren eerst gewikkeld in geweven palmboombladeren. Klinkt fantastisch, maar helaas zat er niet heel erg veel smaak aan, haha.

Op het tweede eiland aangekomen, kon ik meteen goed overweg met een Canadees en een Zweed die elkaar ook die dag ontmoet hadden. Ze leken zoveel op elkaar dat ik eerst dacht dat ze broers waren. Die avond konden we van een dansshow genieten, daarna moesten we zelf mee doen. Dat was mooi, want wij hadden met z’n drieën al een aantal biertjes achter de kiezen, dus erg synchroon ging het niet. We hadden de Buladans geleerd, een paar simpele danspasjes. Bij het kampvuur die avond hadden we een fles Captain Morgan van de Canadees aangeslagen. Toen vrijwel iedereen naar bed was hebben wij bij het nasmeulen van het vuur nog 10 keer de Buladans gedaan.
De bedden op dit eiland waren verschrikkelijk, de matrassen waren zo doorgezakt dat je alleen de houten planken eronder voelde, maar met de Captain in de maag, maakte dat niet zoveel uit. Tot de dag erna, toen had ik me toch een last van m’n rug (en m’n hoofd).
Met een afscheidsliedje op de achtergrond gingen we weer op weg naar het volgende en tevens laatste eiland. Dit eilandje was zo klein, je kon er in 10 minuten omheen lopen. Dat was dan ook het eerste wat ik had gedaan toen ik daar aankwam. Ik wilde toch even alles bekijken. Op dit eiland ontmoette ik weer mensen van het eerste eilandje, wat wel mooi was. Omdat ik de enige Nederlander was op dit eiland (hehe, eindelijk) en we per land een opdracht kregen om te doen, heb ik me maar snel bij een aantal Noren aangesloten. Ik had geen zin om bijvoorbeeld het Wilhelmus in m’n eentje te zingen! Dus werd het een Noors slaapliedje geworden. De precieze woorden weet ik niet, want er zaten nogal wat æ combinaties in.

De volgende ochtend moest ik vroeg opstaan voor een boottrip die de hele dag zou duren. Het was een ‘all-you-can-eat-and-drink’ tripje. Dus de Fiji Bitters gingen er vrolijk in. We hadden een aantal stops op onze trip, onder andere bij het eiland waar de film ‘Cast Away’ is opgenomen. Voor degene die de film niet meteen voor de geest kan halen, de film waar Tom Hanks op een eilandje is gestrand met z’n volleybal Wilson.
Bij de 2e stop konden we Kava proberen, de kapitein had een vrijwilliger nodig, dus ik stak snel m’n hand omhoog. Kava is een plant die ze vermalen en dat oplossen in water. Het schijnt dat je er lekker sloom en relaxt van wordt. Er gaat een ceremonie aan vooraf, waardoor je het hoofd van het dorp bedankt voor zijn Kava. Het smaakt echt verschrikkelijk, een smerige bruine drap die je naar binnen moet werken. En op dat moment voelde ik er helemaal niks van. Dus niet echt een succes.

Na de kavaceremonie gingen we weer terug naar de haven, mijn trip zat er weer op. Ik verbleef in hetzelfde hostel als waar ik die week ervoor zat. Hier zag ik weer een aantal mensen terug die ik op de eilandjes had ontmoet. Een Hongaarse Canadees die met zijn ex naar Fiji was gegaan was er ook weer, maar zij was inmiddels alweer terug naar huis. Hij had daarom wel zin om te drinken, en vooral Kava. Want het was toevallig Kava-avond in het hostel. Dus heb ik hem uit medelijden maar vergezelt. Na een kop of 7 had ik toch wel heel erg veel slaap gekregen, dus ging ik vroeg naar bed.

De terugreis naar Nieuw-Zeeland verliep gelukkig beter dan de heenreis. Ik zat aan het raam en de stoel naast mij was vrij, dus ik had geen last van armworstelingen met de buurman. In Auckland zag ik Anne weer, en konden we ons weer instellen op ons volgend avontuur: Koninginnedag. Want hoe doe je dat wanneer je in het buitenland zit? Je wil natuurlijk niet saai op de bank zitten terwijl heel Nederland feest aan het vieren is. Samen met nog 3 andere Nederlanders wisten we niet wat we konden doen. Op internet was weinig te vinden over een feest in Auckland. Dus zijn we naar een rommelwinkeltje gegaan en hebben we alles wat oranje was gekocht. Een hoed, oranje rietjes, oranje ballonnen en opblaasbare letters van Bea en Willempie. Met een krat Heineken ($44, iets duurder dan bij de Appie) hebben we op de 17e (!) hoogste bar van Auckland een gezellige middag en avond gehad. Uiteindelijk zaten we met nog een heleboel Engelsen, Duitsers en ander gespuis te drinken.
Op dit moment zit ik met een katertje op de bank en heb de hele dag nog lekker niks gedaan. ’s Ochtends om 10 uur uitchecken is niet heel erg ideaal wanneer je er om 4 uur inligt.

Ik heb dus een mooie reis naar Fiji achter de rug en heel erg veel mooie en leuke mensen ontmoet. Ik begin het eindelijk te snappen waarom mensen alleen op reis gaan, fantastisch!


En dan nu Annes verslag. Die gaat niet zo lang worden.

Het weekend voordat Ruud vertrok naar Fiji was het Unishorts studenten filmfestival waar ik 2 daagjes korte films mocht bekijken en colleges mocht bijwonen van mensen in het film- en televisievak in Nieuw Zeeland. Hartstikke interessant en ik kreeg er alleen maar inspiratie door. Ik heb hartstikke veel mensen leren kennen en dat weekend heb ik Ruud amper gezien. Zondag avond was de grote afsluiting van het festival: de awards. Daarna moet natuurlijk een drankje gedronken worden en werd er nog meer gesocialized. Van het een komt het ander en de dag erna vertrok Ruud waar ik niet om treurde: ik had een hele leuke date met een hele leuke jongen en op dinsdag vertrok ik met twee brabanders erop uit om in hun campervan een week door te brengen. Hartstikke veel gelachen, gekletst, lol gemaakt en gedronken. Toevallig ook nog even een kleine wandeling gemaakt en toen Danny en Johan te horen kregen dat ze nog niet aan de slag konden met kiwi’s plukken, gingen we richting de Coromandel (ja voor mij ondertussen de derde keer) om daar maar wat rond te doen – Tauranga hadden we wel gezien na 3 dagen en nachten. Dus zij een goede wandeling maken, ik achterblijven in de van. Lekker tijd voor mezelf want ik had geen zin om met de slechte weersverwachting met die jongens die toch te fit voor mij waren op pad te gaan. Ze waren ook na 3.5 uur alweer terug, in plaats van de 5.5 uur die er eigenlijk voor stonden. Nee, dat had ik nooit gehaald ;)
Die zondag kregen ze te horen dat ze toch wel kiwi’s konden plukken dus besloten we – want we reden toch door Thames – mij maar even naar Auckland te brengen. Ik kon die avond bij Andrew – mijn date van maandag – terecht en sindsdien hebben we elkaar bijna elke dag wel gezien. We zijn samen zelfs een weekendje erop uit geweest (richting het noorden, Warkworth had ik nog niet gezien).

Wat heb ik verder in Auckland gedaan? 3 keer van haarkleur gewisseld (2 keer korter geknipt), 2 boeken uit gelezen, veel rondjes gelopen en couchsurfers leren kennen.

Moeilijk was het afscheid nemen van Andrew maar goed nieuws: hij komt even langs Nederland over een maandje! Als je dan toch al van plan bent een week naar Frankrijk te gaan.... Dus ik ben blij.

De vluchten van Auckland naar Bangkok waren nogal vervelend. Sowieso vlogen we om 06:15, dus zouden we om 04:00 in moeten checken. Andrew wilde ons wel brengen maar dan niet te laat want hij moet ook werken natuurlijk! Ruud had geen zin om uren op het vliegveld rond te brengen dus is hij lekker de hele dag en avond en halve nacht in het hostel gebleven en heeft daar op de bank gelegen. Terwijl ik heerlijk van Andrews moeders eten heb genoten (ja ik heb ondertussen het hele gezin ontmoet). Daarna hebben Andrew en ik lekker chill genikst – Andrew was de dag ervoor ook even in het Base hostel Koninginnedag mee gaan vieren dus we waren allebei moe. Om 03:00 ging de wekker, ja toen was het tijd om te gaan. Raar hoor, dat mijn laatste avond Nieuw Zeeland er zo maar ineens op zat. Heel raar dat we nu onze eerste avond Bangkok hebben. En nog steeds moe zijn omdat we al een paar nachten niet goed hebben geslapen.

Dus truste iedereen! Tot over 17 dagen alweer